De leegte die hij wilde vermijden

Hij moest altijd in iedereen en alles geloven, maar niemand geloofde in hem. Liefde is niet afdwingbaar, maar het had zijn hart gebroken. Zijn hart was van vlees en bloed, terwijl liefde van beton leek te zijn.

Of was het een boom? Ooit had iemand dat beweerd, maar hij geloofde het niet echt. Zijn moeder wist beter. Zij hakte de boom om.

“Liefde kan je niet omhakken,” zuchtte hij. “Je kan haar alleen met kracht ontkrachten.”

En dan bleef er niets over. Enkel jezelf. Net datgene waarvan hij zo snel mogelijk af wilde.

Een onverwachte ontmoeting

Een oude dame had hem gevraagd haar naar het Kempisch dok te voeren. Of was het de jonge vrouw die naast hem kwam zitten in de kroeg, omdat er nergens anders nog plaats was?

Ze lachte naar hem. Hij kuste haar op de wang. Ze deinsde niet eens terug.

“Spontaan,” zei ze.

Ze was blond, had prachtige blauwe ogen en studeerde aan het conservatorium. Toen ze binnenkwam, had hij haar direct opgemerkt.

Een onverwachte connectie

“Kunst is moeilijk,” had hij gezegd.

Ze knikte, maar haar blik werd droevig.

“Weet je wat ook kunst is?” vroeg hij plots.

Ze keek hem nieuwsgierig aan.

“Impotentie,” zei hij. “Dat is kunst. Onkunde.”

Ze keek hem verbaasd aan. Alsof ze niet had verwacht dat iemand haar kon begrijpen.

Alles wordt vernietigd door woorden

Toen zij erachter kwam dat hij zijn mond niet kon houden, ontplofte de bom. Ze veranderde. Werd koud.

“Waarom moet je alles verpesten?” beet ze hem toe.

Hij haalde zijn schouders op. “Ik begrijp het gewoon niet.”

“Wat valt er te begrijpen?!” schreeuwde ze.

Hij zweeg. Staarde naar haar lichaam. Haar lichaam was een parel. De mooiste borsten die hij ooit had gezien.

“Je luistert niet eens!”

“Jawel,” zei hij.

De deur stond nog op een kier. Maar hij wist: de drank moest weg. Want woorden kunnen alles stukmaken.

“Ik wil je nog een kans geven,” zei ze uiteindelijk.

Hij knikte. “Oké.”

Het einde van een illusie

Later zag hij haar nog één keer. Toen hij langs de academie reed, stapte ze uit de auto van haar vriendje. Hij dacht nog even aan stoppen, maar reed door.

Een traan borrelde op in zijn rechterooghoek terwijl hij haar uit het oog verloor, toen ze verdween uit zijn achteruitkijkspiegel.

En uit zijn leven.

Dit is versie 2. Dit sluit beter aan bij mijn originele tekst. Het eerste is een AI interpretatie die naar mijn mening wat te kunstig en poëtisch is, maar ook wel mooi. Laat weten in de commentbox wat jij er van vind!

Hij moest altijd in iedereen en alles geloven, maar niemand geloofde in hem, dacht hij. Liefde is niet afdwingbaar, maar het had zijn hart gebroken… en zijn hart was van vlees en bloed. Liefde was van beton, stelde hij vast. Of was het een boom, zoals die pot ooit zei? Maar dat geloofde hij niet echt.

Zijn moeder wist wel beter. Ze hakte de boom om.
Liefde kan je niet omhakken, zuchtte hij. Enkel met kracht ontkrachten, dat wel, en dan blijft er niets over. Enkel jezelf. Net dat waar hij zo snel mogelijk vanaf wilde.

Wat restte was zijn ego, en dat bleef, tot in zijn diepste nachtmerries toe. Niets dat hem kon helpen, of zelfs wilde helpen. Hij bleef zichzelf, en dat vulde hem met diepe wanhoop. Hij stond daar, met gebalde vuisten en verkrampte erecties. Zo was zijn leven, en hij kon er niet meer uit. Zijn vrienden noemden het… te laat.

Zijn ballen schoten zijn hoofd aan flarden. Hij zat erbij en keek ernaar. Zijn lichaam ging in shock. Stemmen, iemand die zei: “Zij is het.” Hij dacht: waarom niet… zij is het… En dan… niets. De leegte. De leegte die hij altijd al had willen vermijden.

Wat restte hem nu? Een oude dame die hem had gevraagd haar naar het Kempisch dok te brengen, morgenavond om zes uur. Of was het die griet die naast hem kwam zitten in de kroeg, simpelweg omdat er nergens anders nog plaats was?

Ze zaten samen aan het veel te kleine houten tafeltje. Falen hoort niet, winnen wel, mijmerde hij. Ze lachte naar hem, en hij kuste haar op de wang. Ze deinsde niet eens terug.

Ze vond zichzelf lelijk, maar in zijn ogen was ze de mooiste. En ze was mooi. Blond, met blauwe ogen, slank, studerend aan het conservatorium. Toen ze binnenkwam, had hij haar meteen opgemerkt. Het was alsof ze een helder licht bracht in de donkere, hopeloos bruine kroeg.

Zijn ogen volgden haar bewegingen, alsof ze danste op de vibraties van zijn gedachten.

“Kunst is moeilijk,” had hij gezegd.

Ze knikte. Plots had ze een droeve blik.

“Weet je wat?” zei hij. “Impotentie, dát is kunst. Onkunde.”

Ze keek hem verbaasd aan. Alsof ze verrast was dat iemand haar kon begrijpen.

Hij was opgestaan, vermoedend dat haar vriendje ergens verderop zat. Maar hij wist het niet zeker.

De volgende dag zocht hij haar op. Haar naam gegoogeld. Zijn vriendschapsverzoek bleef onbeantwoord op Facebook. Natuurlijk wist hij het wel: ze was te jong, hij te oud.

Hij bleef praten. Tegen iedereen. Ook tegen mensen waarvan hij wist dat ze hem niet konden begrijpen. Misschien zelfs niet wilden begrijpen.

Ze was een hoer, hield hij zichzelf voor. Maar ze had iets in hem geraakt.

Hij was gelukkig. En dat kon hij niet begrijpen.

Woorden maken alles kapot

Toen ze erachter kwam dat hij zijn mond niet kon houden, ontplofte de bom pas echt. Ze veranderde. Werd de koude vrouw die hij had uitgebannen.

Hij hield van boze vrouwen. Dat wel. Het wond hem op.

Ze tierde. Maar hij hoorde haar niet.

Hij keek naar haar lichaam. Haar lichaam was een parel. Ze had de mooiste borsten die hij ooit had gezien.

Gelukkig was de deur nog niet helemaal gesloten. Maar de drank moest hij laten. Want woorden konden alles stukmaken, dat besefte hij nu.

Ze gaf hem nog een kans. Dat was duidelijk.

Zolang ze maar niet met zijn parels ging leuren, dacht hij. Maar volgens hem deed ze dat al.

Hij werd boos. Maar zij wist wat ze deed. Hij moest er vrede mee nemen. Het leven is niet altijd rozengeur. Perfectie bestaat niet.

Ten slotte: iets is altijd beter dan niets.

Hij heeft haar nooit meer gezien. Of toch één keer.

Hij reed langs de academie en zag hoe ze uitstapte uit de wagen van haar vriendje. Hij wilde stoppen, maar besefte dat het voorbij was.

De slet, dacht hij. Mij versieren terwijl ze al iemand heeft. Ge moet het maar durven.

Een traan borrelde op in zijn rechterooghoek terwijl hij haar uit het oog verloor, toen ze verdween uit zijn achteruitkijkspiegel.

En uit zijn leven.