Dagboek 1998
Francis’ strijd met eenzaamheid en verveling in de vroege uren van 30 augustus 1996. AI kneed mijn slapeloosheid van toen tot een puree die voor iedereen verteerbaar is. 🆓
1:51 AM: Een Nachtelijke Bekentenis van Verveling en Eenzaamheid
Het is 30 augustus 1998, 1:51 uur ‘s nachts. Francis, overweldigd door een gevoel van leegte en verveling, grijpt naar zijn dagboek. Zijn woorden geven een glimp van de strijd die hij voert met de druk van het dagelijks leven, de vluchtigheid van menselijke interacties, en zijn zoektocht naar authenticiteit.
Het is weer zondagmorgen, 1 uur 51 minuten. Mijn hoofd voelt overvol. Ik ben net gaan lopen en ondanks mijn pogingen om het rustig aan te doen, voelt het alsof ik een marathon heb gelopen. Thuisgekomen zag ik dat ik twee telefoontjes had gemist. Uiteraard, de eerste keer in een week dat ik mijn telefoon een uur niet bij me heb, en dan dit. Het is altijd hetzelfde. Ik verveel me ontzettend tegenwoordig. Ironisch genoeg lijkt die verveling me juist aan te zetten tot harder werken. Toch vind ik steeds minder redenen om het huis te verlaten en heb ik steeds minder zin om me onder de mensen te begeven. Meestal levert het toch alleen maar negatieve ervaringen op. “Wie niets doet, doet ook niets verkeerd,” is mijn nieuwe motto. Ik kan mensen soms gewoon niet meer zien. Het zijn toch maar vluchtige ontmoetingen, onbekenden, klanten, mensen in de kroeg. Ik maak een praatje, zonder hun gezicht echt te zien. Het gebeurt regelmatig dat iemand in de taxi stapt, me hartelijk begroet en me vertelt waar ze heen willen. Dan sta ik daar met een mond vol tanden. Blijkt dat ze de vorige dag ook in mijn taxi zaten en dat we een boeiend gesprek hebben gehad, waarvan ik me nauwelijks iets herinner. Heel gênant. Het is ontzettend moeilijk en vermoeiend om steeds weer een geschikt gespreksonderwerp te vinden. Het weer is altijd een veilige keuze. Soms lijkt het alsof ik in een spiegel kijk, alsof ik in iemands ziel sta te turen. Als dezelfde persoon dan weer in de taxi stapt en ik ze niet direct herken, realiseer ik me later dat ik precies dezelfde dingen heb gezegd als de vorige keer. Ik lijk steeds meer op een kameleon. Er zijn mensen die aan zichzelf moeten bouwen om iets te zijn, en er zijn mensen die gewoon iets zijn, zonder al die moeite. Ik ben duidelijk iemand die aan zichzelf moet bouwen, en dat ben ik niet trots op, want ik vind het eigenlijk een vorm van bedrog. Maar klanten zijn klanten, en ze verwachten soms dat je lacht en vriendelijk bent, zelfs als je een slecht humeur hebt. Ik ben ervan overtuigd dat ik, ondanks al mijn inspanningen en goede bedoelingen, nooit het gevoel zal hebben dat ik mezelf heb vervolmaakt. Dat ik ooit zal denken: “Nu ben ik waar ik wilde zijn, ik heb bereikt waar ik altijd voor heb gewerkt.” De schoonmaakster is de hele maand augustus met vakantie, dus ik moet mijn appartement nu weer zelf schoonhouden.
De Eenzaamheid van de Nacht
De nachtelijke uren, de gemiste telefoontjes en de vluchtige ontmoetingen – ze zijn allemaal symptomen van een diepere strijd. Francis voelt zich losgekoppeld van de wereld om zich heen, gevangen in de vermoeidheid van oppervlakkige interacties. De nacht lijkt hem steeds meer te drukken, een moment van reflectie waarin zijn eenzaamheid scherp naar voren komt. Herken je dit gevoel? Je bent niet de enige. Misschien vind je troost in dit artikel over eenzaamheid overwinnen.
De Druk van het “Zijn”
De zoektocht naar authenticiteit is een eeuwigdurend gevecht. Francis voelt zich als een kameleon, gedwongen om zich aan te passen aan zijn omgeving, zelfs als dat betekent dat hij zijn ware zelf moet verbergen. Dit constant veranderen om te voldoen aan de verwachtingen van anderen is uitputtend en voelt vaak als bedrog. Het roept de vraag op: hoe ver gaan we om ‘iets te zijn’, en is dat wel de ware weg naar zelfverwezenlijking? Dit thema van authenticiteit is tijdloos. Lees meer over het vinden van je ware zelf.
De Verveling als Motor
Paradoxaal genoeg lijkt verveling voor Francis een drijfveer te zijn om harder te werken, maar is dit echt een gezonde manier om om te gaan met zijn innerlijke leegte? De verveling lijkt hem te dwingen om door te zetten, zelfs als het geen echte voldoening brengt. Dit roept de vraag op hoe we productief kunnen omgaan met verveling, zonder onszelf te verliezen in de eindeloze zoektocht naar afleiding. Lees meer over gezonde manieren om met verveling om te gaan.
De Terugkerende Routine
Het simpele detail van de schoonmaakster die met vakantie is, is een krachtige herinnering dat, ondanks de emotionele turbulentie, het leven doorgaat met zijn alledaagse routines. Dit is misschien wel de grootste confrontatie voor Francis: de realisatie dat het leven niet stopt, zelfs als hij vastzit in zijn eigen gedachten en gevoelens. Zijn zoektocht naar betekenis en authenticiteit lijkt voortdurend te botsen met de dagelijkse sleur. Het is een conflict dat velen van ons herkennen.
Deel Jouw Gedachten
Wat raakt jou in dit dagboekfragment? Heb jij ook ervaringen met verveling, eenzaamheid of de druk om te “zijn”? Deel jouw gedachten in de reacties hieronder!
#dagboek #eenzaamheid #verveling #authenticiteit #persoonlijkegroei #1998
Leave a Reply