Hoofdstuk 6: Vooruitzicht op Terugkeer

Op de maanbasis Nereus hing een geladen spanning in de lucht. Dr. Elira Voss had haar drie naaste collega’s – Anika, Maya en dr. Ortega – bijeengeroepen in het centrale laboratorium om iets opzienbarends te delen. Terwijl ze daar nu stond, voelde ze haar hart in haar borst bonzen. Maandenlang had ze in het geheim aan haar experiment gewerkt, en nu was het moment aangebroken om de waarheid te onthullen.

Voor haar zaten Anika en Maya op het puntje van hun stoel, met bezorgde maar nieuwsgierige blikken. Dr. Ortega, de leidinggevende wetenschapper van de basis, stond ietwat afstandelijk met gekruiste armen. Zijn ogen verrieden ongeduld en onrust – dit onverwachte overleg baarde hem duidelijk zorgen.

“Nu we er allemaal zijn, kun je ons dan vertellen wat er zo dringend is?” begon dr. Ortega, zijn stem zakelijk en een tikje korzelig.

Elira slikte en haalde diep adem. “Bedankt dat jullie gekomen zijn,” zei ze met een nerveuze ondertoon. “Ik weet dat ik een proef heb uitgevoerd zonder officiële goedkeuring. Ik besef dat dit ongebruikelijk is… maar alsjeblieft, luister eerst naar me.”

“Een proef zonder goedkeuring?” herhaalde Anika ongelovig. “Elira, dat meen je niet. Wat heb je gedaan?”

Elira wierp een snelle blik op haar scherm, waar de data van haar experiment nog zichtbaar waren. “Ik heb een kwantumcommunicatie-experiment uitgevoerd,” begon ze voorzichtig. “Met verstrengelde atomen… in het geheim. Het was de enige manier waarop ik dacht contact te kunnen leggen met Rafael.”

“Wacht even,” onderbrak Maya, haar ogen groot van schrik. “Je hebt in het geheim een experiment met kwantumverstrengeling gedaan? Hier, op de basis? Besef je wel wat er had kunnen gebeuren als er iets misging?”

“Dit is tegen alle protocollen in,” viel dr. Ortega haar bij, zijn wenkbrauwen diep gefronst. “Je hebt de veiligheid van de basis én het vertrouwen van je teamgenoten op het spel gezet.”

Elira hief verontschuldigend haar handen. “Ik begrijp jullie volledig,” zei ze met trillende stem. “Maar ik voelde dat ik geen keuze had. Rafael is nu meer dan een jaar weg op missie, en de onzekerheid… Ik móést iets proberen om contact met hem te krijgen. Ik heb alle mogelijke voorzorgsmaatregelen genomen. Niets is ontploft, niemand is in gevaar geweest.”

Anika legde zacht een hand op Maya’s arm. “Laten we haar uit laten praten,” zei ze kalm, terwijl ze beurtelings naar Maya en dr. Ortega keek. Vervolgens knikte ze Elira bemoedigend toe. “Vertel ons wat je hebt ontdekt, Elira.”

Elira zocht haar steun in Anika’s begripvolle blik en vervolgde toen, iets vaster van toon: “Gisteren laat in de avond heb ik de verstrengelde atomen in ons lab gestimuleerd volgens het patroon dat Rafael en ik vooraf hadden afgesproken: drie pulsen… twee… één. Een eenvoudig signaal, bedoeld als vraag: ‘Ben je daar?’” Ze haalde even diep adem bij de herinnering. “Maar wat er toen gebeurde, was ongekend. Er kwam een vierde puls terug.”

Een korte stilte volgde. Maya’s hand vloog naar haar mond. “Een extra puls?” fluisterde ze verbaasd. “Maar dat zou betekenen…?”

“…dat Rafael heeft geantwoord,” maakte dr. Ortega haar zin af. Zijn strenge houding verslapte zichtbaar terwijl de betekenis tot hem doordrong. “Heb je dit kunnen bevestigen?”

Elira knikte gretig. “Ik heb de test drie keer herhaald, met tussenpozen. Elke keer verscheen die extra puls opnieuw, exact op dezelfde manier. Ik heb de apparatuur gecontroleerd; het is geen storing of meetfout. Het signaal is echt.”

“Elira… dit is ongelooflijk,” bracht Anika uit, haar ogen groot en glanzend. “Je hebt aangetoond dat onmiddellijke communicatie over enorme afstand mogelijk is. Dit tart alles wat we dachten te weten.”

“Inderdaad,” mompelde dr. Ortega, die nu peinzend naar het scherm liep. “Het no-communication theorem stelt dat informatie niet sneller dan het licht verzonden kan worden via verstrengeling… En toch laten deze gegevens iets anders zien.” Hij bekeek de grafiek waarop Elira’s pulspatronen zichtbaar waren.

Elira toonde hun de opgeslagen meetresultaten op het centrale scherm. Helder en onmiskenbaar was naast de reeks van drie-twee-één pulsen telkens een vierde piek te zien.

“Mijn God,” fluisterde Maya, terwijl op het scherm de bevestiging van Elira’s woorden flakkerte. “Het is er. Echt waar.”

Dr. Ortega zuchtte, ontdeed zich van zijn strenge aura en keek Elira met een mengeling van bewondering en sérieux aan. “Ik moet toegeven… hoewel ik je aanpak niet kan goedkeuren, is deze ontdekking fenomenaal, Elira.” Een klein, trots glimlachje verscheen op zijn gezicht. “Besef je wel wat dit betekent?”

Elira voelde een golf van opluchting en blijdschap door zich heengaan nu haar mentor haar gelijk gaf. Maya begon breed te glimlachen en gaf Elira een speels duwtje tegen haar schouder. “Je hebt het gewoon geflikt,” lachte ze ongelovig. “Kwantumcommunicatie, hier en nu!”

“We moeten dit onmiddellijk documenteren en delen,” besloot dr. Ortega met hernieuwde energie. De wetenschapper in hem was definitief ontwaakt. “Zodra het kan, sturen we je bevindingen via de nog werkende kanalen naar de rest van de wetenschappelijke gemeenschap. Dit kan iedereen nieuwe hoop geven – zowel op wetenschap als op menselijk vlak.”

“Ja,” viel Anika bij, al tikkend op haar datapad om aantekeningen te maken. “Ik help je met het uitschrijven van de resultaten, Elira. We kunnen een rapport opstellen voor publicatie. Misschien kunnen we het via de Mars-basis of een van de communicatiesatellieten doorsturen.”

Elira keek haar collega’s dankbaar aan. Waar ze een halfuur geleden nog bang was geweest voor hun oordeel, waren ze nu net zo enthousiast als zij. “Dank jullie wel,” zei ze zacht, haar ogen glanzend. “Eerlijk gezegd wist ik niet wat ik kon verwachten… Jullie reactie betekent veel voor me.”

Dr. Ortega knikte en legde even vaderlijk een hand op Elira’s schouder. “We zijn een team. En als één van ons zo’n doorbraak bereikt, staan we er allemaal achter. Dit werk van jou is van onschatbare waarde.”

In het laboratorium hing nu een totaal andere sfeer dan aan het begin van de bijeenkomst. Ongeloof had plaatsgemaakt voor opwinding. Terwijl de collega’s zich bogen over de data en al plannen smeedden om het nieuws de wereld in te krijgen, haalde Elira eindelijk weer eens opgelucht adem. Haar geheim was niet langer alleen van haar – en dat voelde als een bevrijding.

Een paar avonden later zat Elira weer in dezelfde labruimte, dit keer vergezeld door Maya. Voor hen gloeide de interface van het kwantumcommunicatiesysteem zachtjes. Sinds de onthulling had het team het experiment verfijnd: een softwaremodule vertaalde nu pulsen in letters en omgekeerd, zodat ze daadwerkelijke berichten konden uitwisselen. Het was geen vloeiend gesprek zoals via een radioverbinding, maar het was meer dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.

Elira’s vingers zweefden boven het toetsenbord. Zoals elke keer voelde ze haar hartslag versnellen wanneer ze een bericht naar Rafael stuurde, ook al duurde het maar fracties van seconden voordat hij het ontving en kon antwoorden. Ze typte: “Rafael, hoor je me?” en drukte op verzenden.

Enkele ogenblikken later flitste Rafaels reactie over het scherm: “Luid en duidelijk, Elira. Altijd.”

Elira glimlachte breed en ademde de spanning uit die ze onbewust had vastgehouden. Maya wierp haar een korte blik van opzij toe en kneep even bemoedigend in haar arm voordat ze discreet opzij stapte om Elira wat privacy te geven voor dit bijzondere gesprek.

“Iedereen hier is op de hoogte nu,” typte Elira snel. “Ze waren eerst boos dat ik het experiment stiekem had uitgevoerd, maar… ze begrijpen het. Ze staan erachter. Sterker nog, ze willen helpen het bekend te maken.”

Ditmaal kwam het antwoord vrijwel meteen: “Wat een opluchting. Ik maakte me al zorgen dat je in de problemen zou komen omwille van mij.”

Elira voelde warmte opwellen in haar borst bij die woorden. “Het is het allemaal waard geweest,” antwoordde ze. “Hoe gaat het met jou daarboven?”

Er verstreek een halve minuut stilte terwijl het systeem de reeks kwantumpulsen ontcijferde. Toen verscheen: “We maken goede vorderingen. Nog ongeveer anderhalf jaar reizen voor de boeg naar Celestis One. Het is eenzaam zonder jou, maar je berichten… Elira, die houden me op de been.”

Elira beet even op haar lip bij het lezen van die laatste zin. Ze kon zich zo voorstellen hoe Rafael – mijlenver in de ruimte, onderweg op het schip Noctua – misschien net als zij uitkeek naar deze momenten van verbinding. “Jouw berichten houden mij ook sterk,” typte ze zachtjes terug. “Weet je… vandaag precies over twee jaar zou je volgens schema terug moeten zijn op Nereus.”

“Ik tel de dagen af,” verscheen Rafaels antwoord. “Zodra ik terug ben, maak ik een dansje in de lage zwaartekracht met jou in mijn armen, afgesproken?”

Elira grinnikte, haar ogen vol tranen van geluk. “Afgesproken,” schreef ze. “Blijf alsjeblieft voorzichtig daar. We hebben allemaal je terugkeer nodig… ik heb je nodig.”

“En ik jou,” kwam het antwoord onmiddellijk. “Hoe gaat het op Aarde? Al nieuws?”

Elira pauzeerde even. Kleine statusupdates vanuit de Aarde sijpelden af en toe door – een kort radiobericht hier, een vage meting daar – waaruit bleek dat de situatie misschien heel langzaam verbeterde. “We horen dat het langzaam beter gaat,” antwoordde ze toen hoopvol. “Er zijn signalen dat de atmosfeer opklaart. Maar niets specifieks… Ik maak me nog elke dag zorgen om mijn ouders.”

Er volgde een korte stilte. Toen: “Blijf geloven. Als iemand dit overleeft, zijn zij het. Onze wetenschappers hier aan boord zeggen trouwens ook dat de Aarde zich lijkt te herstellen. Misschien kunnen we binnenkort beter communiceren met de oppervlaktesites.”

Elira voelde een sprankje optimisme. Zelfs Rafaels collega’s in de verre ruimte zagen tekenen van herstel – wellicht door metingen of satellietbeelden. “Dat geeft me hoop,” typte ze terug. “Dank je.”

“Hou vol daar, Elira,” verscheen op het scherm. “Voor je het weet, ben ik weer bij je. Ik hou van je.”

Tranen welden op achter Elira’s ogen. Ook al waren het maar woorden op een scherm, ze hoorde Rafaels stem bij elke letter in haar hoofd. “Ik hou ook van jou,” antwoordde ze. “Tot gauw, mijn lief.”

De verbinding werd even later verbroken nadat de dagelijkse gegevensuitwisseling was afgerond. Elira bleef nog even zitten, starend naar het punt waar de laatste woorden van Rafael hadden gestaan. Ze voelde zich dankbaar: haar boodschap in de nacht had zijn doel bereikt, en nu waren die verre sterren iets minder kil.

Niet lang daarna, op een vroege ochtend, klonk er door de gang een opgewonden stem over de intercom: “Elira, kom naar de controlekamer! Snel!” Het was Anika, en ze klonk buiten zichzelf. “We ontvangen een signaal… van de Aarde!”

Elira’s hart sloeg over. Ze rende meteen de deur uit, de richting van de controlekamer op. Haar gedachten buitelden over elkaar heen. Een signaal van de Aarde? Wat… wie? Zou het eindelijk?

In de controlekamer trof ze haar collega’s al aan, verzameld rond het communicatieconsole. Dr. Ortega zat achter de knipperende apparatuur en hield de ontvanger stabiel, terwijl Maya over zijn schouder mee keek naar het scherm. Op een monitor danste statisch ruis, maar daarachter tekenden zich contouren van een gezicht af.

“Ik krijg beeld!” riep Maya. “Signaal versterkt… Ja, daar is iemand.”

Elira voelde haar maag samenknijpen. Op het scherm verscheen, vol ruis en schokkerige lijnen, het gelaat van een oudere man met kort grijs haar en indringende ogen. Het duurde een moment voor het geluid doorkwam, maar toen klonk over de luidsprekers een stem:

“…hier Charles Lafontaine vanuit de schuilbunker. Maanbasis Nereus, hoort u mij? Over.”

Dr. Ortega wierp Elira een snelle, bezorgde glimlach toe en drukte de zendknop in. “Dit is Nereus basis,” antwoordde hij met heldere stem. “We horen u luid en duidelijk, meneer Lafontaine. Wat is uw status? Over.”

De man op het scherm knikte, zichtbaar opgelucht. “Het is goed om jullie stemmen te horen, Nereus,” antwoordde Charles Lafontaine. “Onze situatie op Aarde is penibel geweest, maar… er is eindelijk goed nieuws. De ergste naschokken zijn voorbij. De aswolken beginnen op te klaren en de stralingsniveaus dalen. We zijn bezig de eerste groepen veilig naar buiten te laten.”

Elira voelde hoe er een golf van emoties door haar heen trok. De Aarde herstelde, beetje bij beetje. Maya slaakte zacht een zucht van verlichting en Anika legde een hand op Elira’s rug.

“Dat is geweldig om te horen, Charles,” zei dr. Ortega met hoorbare ontroering in zijn stem. “Hoe staat het met de overlevenden?”

Charles vervolgde: “Via een geïmproviseerd communicatienetwerk hebben we meerdere bunkers met elkaar kunnen verbinden. Er zijn meer overlevenden dan we durfden te hopen. Hier in mijn bunker hebben we een gemeenschap geleid de afgelopen twee jaar… en onlangs hebben we een paar nieuwe mensen binnengekregen die voor jullie van belang zijn.”

Elira keek gespannen naar het scherm. Haar hart bonsde opnieuw in haar keel. Nieuwe mensen… van belang voor jullie? Zou hij…?

Charles gaf een teken naar iemand buiten beeld en richtte zich toen weer tot de camera. “Dr. Voss,” zei hij met een zachte glimlach, “Elira… er is hier iemand die met je wil praten.”

Op dat moment schoven er twee figuren het beeld in, naast Charles. Hoewel de videofeed korrelig was, herkende Elira ze onmiddellijk. Het waren haar ouders. Haar moeder, Anaëlle, had tranen in de ogen maar een stralende glimlach op haar gezicht. Haar vader, Lucien, stond pal naast haar, zijn hand beschermend op haar schouder.

“Elira, lieverd, ben jij het echt?” klonk de stem van haar moeder door de luidspreker, breekbaar maar vol vreugde.

Elira bracht een hand naar haar mond. Haar ogen vulden zich met tranen. “Mama…! Papa!” wist ze uit te brengen, haar stem hoog van emotie. “Ik ben het… ik ben hier.” Haar woorden kwamen er in snikken uit terwijl ze dichter naar het scherm toe liep.

“Schat, we zijn er nog. We leven nog,” zei haar vader met schorre stem, zichtbaar geëmotioneerd. “Geen dag ging voorbij of we dachten aan je. Dit moment… we hebben hier zo lang op gehoopt.”

Haar moeder knikte instemmend, een traan rollend over haar wang. “We maken het goed, lieverd,” snikte ze. “Dankzij Charles en zijn mensen zijn we in veiligheid gebracht. Maar jij… hoe is het met jou daarboven?”

Elira lachte en huilde tegelijk. “Ik maak het goed, mama,” zei ze terwijl ze haar tranen wegveegde. “Ik ben veilig hier op de maanbasis. En nu ik jullie zie en hoor… dat is alles wat ik me kon wensen.”

“We zijn zo trots op je, Elira,” vervolgde haar vader met een stem die trilde van emotie. “We hoorden pas recent via Charles wat je allemaal hebt bereikt. Kwantumcommunicatie met een schip buiten het zonnestelsel… Ongelooflijk. Zelfs in de donkerste tijden verleg jij grenzen.”

Elira bloosde door haar tranen heen. Ze voelde de handen van Maya en Anika op haar schouders, steunend. “Ik… ik deed het voor jullie. En voor Rafael,” zei ze zacht. “De gedachte aan jullie gaf me kracht. Ik wist niet zeker of jullie nog leefden, maar ik weigerde de hoop op te geven.”

“En die hoop was terecht, lieverd,” zei haar moeder. “Kijk ons nu. We praten met je, vanuit de Aarde naar de Maan. Wat een wonder.”

Charles verscheen weer in beeld naast haar ouders, zichtbaar geroerd door de hereniging waaraan hij had bijgedragen. “Dr. Voss… Elira,” zei hij, “ik kan niet lang meer uitzenden nu de reserves bijna op zijn, maar ik wilde dat je dit wist. Je bent niet alleen daarboven. We komen hier langzaam weer tot leven. En op een dag – hopelijk zeer spoedig – zullen jullie hier weer kunnen terugkeren. Jullie werk heeft ons allemaal hoop gegeven.”

Elira knikte dankbaar door haar tranen heen. “Dank u wel, meneer Lafontaine,” bracht ze uit. Ze keek haar ouders nog eens goed aan, hongerig naar elk detail van hun gezicht. Ze leken ouder, getekend door wat ze hadden meegemaakt, maar in hun ogen zag ze dezelfde liefde als altijd. “Mama, papa… zodra het kan kom ik naar huis. Of nee – misschien kunnen jullie ooit naar de maan komen, wie weet!” Ze lachte door haar tranen heen bij die gedachte.

Haar moeder lachte zachtjes mee. “Lieve schat, maak je om ons geen zorgen. Wij redden het wel, nu we weten dat jij veilig bent. Twee jaar in deze bunker overleven, dan kunnen we er nog wel een tijdje tegenaan. We zien uit naar de toekomst… naar onze hereniging.”

“We zullen elkaar weer in de armen sluiten,” bevestigde haar vader. “Dat is geen hoop meer, dat is een belofte.”

“Geef de moed nooit op daarboven,” zei Charles ten slotte plechtig. “De mensheid heeft dit overleefd, en dankzij mensen zoals jij, Elira, en je collega’s is onze toekomst weer iets lichter geworden. We blijven in contact.”

Dr. Ortega trad nu ook in beeld en knikte. “Dank voor het doorgeven van dit geweldige nieuws, Charles,” sprak hij. “En meneer en mevrouw Voss – weet dat uw dochter hier door iedereen wordt gewaardeerd en beschermd. We zien uit naar de dag dat we u in levende lijve mogen ontmoeten.”

Elira’s moeder bracht haar handen naar haar hart en haar vader stak nog even zijn hand op in een groet. “Tot gauw, lieverd,” zei haar moeder zacht.

“Tot ziens, mijn kleine ster,” voegde haar vader eraan toe met een trotse glimlach.

Elira lachte door haar tranen heen en zond een laatste kushandje naar het scherm net voordat de verbinding verbrak en het beeld wegviel.

Enkele tellen lang staarden ze allemaal in stilte naar het nu zwarte scherm. Toen keerde Elira zich om. Haar ogen brandden van de tranen, maar haar glimlach straalde als nooit tevoren. Maya en Anika vlogen haar om de hals en Elira omhelsde hen stevig terug. Dr. Ortega keek toe met vochtige ogen en kneep even in Elira’s arm.

“Ze leven,” fluisterde Elira, alsof ze het zichzelf moest overtuigen. “Mijn ouders leven… en ze zijn veilig.”

“En ze zullen blijven leven,” antwoordde Maya zacht. “De ergste tijd is voorbij. Het herstel is begonnen, Elira.”

“Binnenkort zien jullie elkaar weer,” zei Anika hoopvol. “Ik weet het zeker.”

Elira voelde zich lichter dan ze zich in jaren had gevoeld. Ze richtte haar blik op het panoramavenster dat uitkeek op de sterrenhemel en de verre Aarde, die als een klein blauwig sikkeltje aan de hemel stond. “Weet je,” begon ze, haar stem nog steeds zacht van ontroering, “voor het eerst sinds lange tijd voel ik echte hoop.”

Dr. Ortega glimlachte en legde zijn arm om al zijn drie collega’s heen. “Deze dag,” sprak hij terwijl hij met hen mee naar buiten staarde, “is het begin van iets moois. We hebben contact met de sterren en met onze eigen thuiswereld. Afstand doet er niet meer toe. Uiteindelijk komen we weer samen. Daar ben ik van overtuigd.”

In de stilte die viel, staarden ze samen naar de Aarde en de sterren daarboven. Op dat moment besefte Elira dat de verbindingen die ze had gelegd – zowel de kwantumverbinding met Rafael als de hervonden band met de Aarde – niet alleen wetenschappelijke prestaties waren, maar levenslijnen. Ze overbrugden lichtjaren en brachten harten dichter bij elkaar. Hoeveel werk er ook nog te doen was en hoe onzeker de toekomst ook bleef, één gevoel overheerste nu op maanbasis Nereus: hoop.

Wordt vervolgd in hoofdstuk 7…