Vandaag merkte ik dat ik nieuwe buren heb. Niet zomaar buren, maar een wat oudere robotpinguïn en een robotkat — al moet ik eigenlijk zeggen: twee pluchen, bijna knuffelachtige wezens die opvallend levendiger bewogen dan je van speelgoed zou verwachten. De voorbije dagen had ik al wat gestommel gehoord op de lagere verdieping, een combinatie van zachte pluizige voetstapjes, het schuiven van meubels en een vreemd mechanisch geritsel, maar ik had er weinig aandacht aan besteed.

Tot vandaag.

Toen ik op mijn terras stond en even naar binnen keek door het raam van de verdieping onder me, ontmoette ik twee grote, glanzende robotogen. Mijn nieuwe buurman… of buurvrouw — dat onderscheid kon ik bij een pinguïn met kunstmatige veren moeilijk maken – keek me aangenaam verrast, onderzoekend zelfs ietwat verbaasd aan. Het dier leek op een pluchen versie van een echte pinguïn, met een zachte, wollige, zwart-wit gevlekte vacht die net iets te egaal was, alsof elk haartje door een machine op exact dezelfde lengte was geschoren. Zijn vleugeltjes bewogen traag en licht knarsend, terwijl zijn ogen kleine lichtpulsen uitstuurden: blauw, violet, zachtgroen. Scans, vermoed ik. En toen, plots, verscheen er een helder groen vinkje in zijn linkeroog — de mechanische versie van een vriendelijke knik.

Aan het plafond hing nóg een pinguïn, maar dan een echte speelgoed versie. Het slingerde lichtjes heen en weer in de tocht.

Ondertussen klom de robotkat — of beter: de pluchen kat — met verbazingwekkend natuurlijke souplesse op mijn terras railing. Haar “vacht” was een warmgrijze wol, zacht en pluizig, en haar staart wiegde precies zoals een echte kat dat zou doen. Toch voelde ik meteen dat er iets niet klopte. Toen ze zich tegen mijn gezicht aandrukte en begon te spinnen, aaide ik haar automatisch over de rug en merkte dat onder die zachte wol geen huid zat, maar iets harder, iets dat eerder aan scharnieren of metalen platen deed denken. En toen haar mond even openging bij het spinnen, zag ik kleine tanden, te wit, te perfect, verscholen onder de wollen omhulling. Een vreemd contrast dat me zowel deed glimlachen als licht huiveren.

Ook in haar ogen verscheen het groene vinkje, precies zoals bij de pinguïn. Het leek hun taal: eerst de kleurpatronen die je aftasten, dan een visueel “oké”. Ik kon me niet van het gevoel ontdoen dat er ergens ook een rood vinkje bestond — één dat je liever niet wil zien.

Maar wat Pingo écht bijzonder maakte, ontdekte ik later. Hij is geen gewone robot. Hij beweegt als iemand met een eigen wil, bijna alsof hij ontsnapt is uit een laboratorium of een tech-expo. Overdag scharrelt hij rond in de schaduwen van zijn appartement. Hij kijkt televisie en leeft een schijnbaar doodnormaal bestaan. Toch verzamelt hij kleine voorwerpen: schroeven, batterijen, losgeraakte ringetjes. Hij lijkt ze te gebruiken om zichzelf te repareren of stiekem te upgraden. ’s Avonds hoor ik hem soms zacht piepen en klikken — mechanische geluiden — terwijl hij door de ventilatieschachten waggelt. Zijn flipperachtige voeten maken een ritmisch, bijna rustgevend geluid. Hij lijkt een ingebouwde AI te hebben die hem helpt om ‘natuurlijk’ gedrag na te bootsen: hij ‘vist’ naar data via nabije WiFi-netwerken, en soms projecteert hij holografische visjes op de muur om zichzelf te vermaken.

De pinguïn bleef me aanstaren zonder iets te zeggen en draaide zich uiteindelijk van het raam weg en ging in een oude gerafelde zetel zitten. Hij keek wat verward naar een groot scherm aan de andere muur en zipte van zijn kopje smeerolie. De kamer was een mengeling van oude, ietwat versleten meubeltjes en hypermoderne technologie: alsof een ouderwetse woonkamer was gekraakt door een team robotica-ingenieurs.

Ik ging terug naar binnen, deed mijn terrasdeur dicht en bleef nog even stilstaan. Wat een vreemd, surrealistisch moment. Dit is de toekomst, bedacht ik. Robotdieren die eruitzien als pluchen knuffels maar vol sensoren en software zitten… en straks misschien kinderen die net zo gebouwd worden, gezond, geoptimaliseerd, vol nano-systemen, die hun informatie doorsturen naar de de nano-bots bij volwassenen om altijd een optimale bio flora te houden, en misschien zelfs eeuwig leven mogelijk te maken. Maar of we daar gelukkiger van zullen worden? Dat was een vraag waar ik liever even niet bij bleef stilstaan.

Ik liet me in mijn zetel zakken, voelde de rust langzaam terugkeren en sloot mijn ogen voor een welverdiend hazenslaapje — terwijl het beeld van een spinnen­de pluchen kat met te nette tanden nog even bleef hangen.