Hoofdstuk Vier: De Stilte en een Nieuw Begin

De stilte in het huis in Brasschaat was zwaarder dan gewoonlijk. Elira zat in de veranda waar haar moeder altijd bloemen neerzette. Nu stond er enkel een verweesde vaas op de tafel. Ze hoorde haar vader aankomen — zijn voetstappen waren altijd dof en gehaast, alsof hij zelfs in zijn eigen huis niet echt thuishoorde.

“Elira,” begon hij, zonder te gaan zitten, “we moeten praten.”

Ze wist al wat komen ging. Haar moeder had het haar toevertrouwd in een moment van wanhoop. Dat Lucien vond dat Rafael haar carrière ondermijnde. Dat een meisje zoals zij, met haar gave, zich niet mocht laten leiden door gevoelens voor iemand uit een heel andere wereld.

“Elira, je verspilt je toekomst. Die jongen—hij is niet jouw gelijke. Hij is uit Borgerhout, met alle respect, maar dat is niet waar jij thuishoort. Kijk waar wij zijn. Kijk waar jij had kunnen zijn.”

Ze keek hem aan. Niet boos, eerder teleurgesteld. “Waar ík had kunnen zijn? Je bedoelt: waar jij mij had willen hebben.”

Lucien zuchtte. Zijn blik week af, richtte zich op het raam. “Ik bedoel dat je iets beters verdient. Je zit hier met theorieën en formules waar ik geen touw aan vast kan knopen, en dan laat je je meeslepen door een jongen zonder toekomstperspectief.”

“Elke keer dat ik probeer uit te leggen waar ik aan werk, haak je af,” zei ze zacht. “Je wil dat ik briljant ben, zolang je maar begrijpt wat ik doe.”

Zijn hand schoof ongeduldig door zijn haar. “Ik bouw een bedrijf op dat mensen naar de sterren brengt. En jij? Jij schrijft notities over atomen die zogezegd ‘voelen’ wat elkaar overkomt.”

Ze stond op. “Ik weet wat ik doe. En Rafael begrijpt het, zelfs al is hij geen academicus. Hij luistert tenminste.”

Lucien keek haar aan, voor het eerst echt, en zei toen met kille stem: “Als je met hem vertrekt, hoef je hier niet meer terug te komen.”

Ze antwoordde niet. Ze was al vertrokken in haar hoofd. Alles wat ze nodig had, lag al dagen in haar kast. Haar beslissing was genomen, nog voor hij het uitsprak.

Ze verliet het huis zonder nog iets te zeggen. Haar moeder stond in de gang, tranen in haar ogen maar sprakeloos. Elira drukte snel een kus op haar wang en liep de nacht in, met enkel een rugzak, haar spaargeld en het geld dat ze ooit van haar grootmoeder had gekregen – voor “wanneer het echt nodig was”.

De woorden van haar vader galmden nog na, maar ze droegen geen gewicht meer. De deur viel zacht achter haar dicht. De rugzak op haar rug leek een ton te wegen, in haar zak een briefje van haar moeder met één zin: “Je moet je eigen weg vinden, lieverd. En dat mag.”

Een Nieuw Hoofdstuk in Madrid

Madrid ontving haar met zon en chaos. In de smalle straatjes van Lavapiés vond ze een kleine studio onder het dak van een oud pand vol studenten, dromers en oude boeken. Het was warm, het rook er naar stof en olijfolie. Ze voelde zich thuis.

De universiteit erkende haar talent zonder te veel vragen te stellen. Ze kreeg een beurs voor een doctoraat in quantummechanica, gefinancierd deels door haar spaargeld, deels door de schenking van haar grootmoeder. “Voor als het écht nodig is,” had haar grootmoeder gezegd, terwijl ze Elira’s hand lang vasthield. “En ik denk dat dat moment gekomen is.”

Rafael volgde haar weken later. Zijn handen waren vuil van het werk in de ruimtehaven, maar zijn blik straalde. In Madrid begon iets te bloeien dat eerder verborgen was gebleven onder twijfels en angsten. ’s Avonds aten ze tortilla in een hoekbar waar de obers hen kenden bij naam. Ze dansten op de tonen van een straatmuzikant, haar hoofd op zijn schouder, zijn hand op haar rug.

“Elira,” zei Rafael op een avond terwijl ze op het dakterras lagen, “als je straks een beroemde wetenschapper bent, vergeet je mij dan niet?”

Ze glimlachte. “Als jij straks de sterren doorkruist, vergeet jij dan mij?”

“Onmogelijk.”

Ze lachten, maar onder de lach lag een dunne laag melancholie. De wereld veranderde. Het nieuws begon berichten te brengen over vreemde objecten in de ruimte. Meteorenzwermen, onvoorspelbaar en krachtig.

De Hera-Missie

Toen kwam het bericht over de Hera-missie. Rafael was geselecteerd als kapitein. Ze keken elkaar aan, lang, zonder woorden. Er was trots, maar ook iets wat kneep in hun borst.

Om hun laatste dagen samen ten volle te beleven, besloten Elira en Rafael niet meteen het vliegtuig te nemen, maar de trein. Ze kozen voor de langzame route — van Madrid naar Parijs Charles de Gaulle — zodat ze onderweg nog even konden verdwalen in elkaar, in het landschap, en in hun stilte.

De reis was lang en broeierig. In de trein deelden ze een kleine coupé met een koppel dat niet stopte met ruziën. “Is dat onze toekomst?” fluisterde Elira.

Rafael glimlachte flauwtjes. “Nee. Wij ruziën niet, we discussiëren gepassioneerd.”

Ze keek naar buiten, waar het landschap langzaam verschoof van steden naar eindeloze vlaktes vol suikerriet en stoffige palmbossen. “En straks? Als jij weg bent? Met wie moet ik dan discussiëren?”

Hij draaide zich naar haar toe, nam haar hand in de zijne. “Je gaat discussiëren met het universum. Je gaat formules schrijven die ik niet begrijp, machines bouwen waar ik alleen maar van kan dromen. En als het stil is, weet je dat ik ergens daarboven luister.”

Ze kneep even in zijn hand. “Ik weet niet of ik daar sterker van word, of gewoon verdrietiger.”

“Waarschijnlijk allebei,” zei hij zacht. “Maar weet je, Elira… als jij niet verdergaat, dan had mijn reis geen zin.”

Ze zwegen een tijdje. Alleen het geratel van de trein en het gedempte gesnauw van het kibbelende koppel vulden de ruimte. Buiten zakte de zon als een bloedrode cirkel tussen de bomen.

“Ik wil dat je terugkomt,” fluisterde ze uiteindelijk.

“Dan zorg ik dat ik iets te vertellen heb als ik dat doe,” zei hij. “Iets groots. Iets waarvan je denkt: dát was het wachten waard.”

Ze draaide zich naar hem toe, haar hoofd rustend tegen zijn schouder. En daar, in die oude trein die rammelend koers zette naar het zuidelijkste punt van de beschaving, zaten ze samen stil. Vastgeklonken aan het moment. In de wetenschap dat alles daarna anders zou worden.

“Als we ooit ruzie maken, dan stop ik gewoon het ruimteschip tot jij weer glimlacht,” antwoordde Rafael.

In Kourou sliepen ze in een houten bungalow vlak bij het lanceerplatform. De muggen hielden hen wakker, maar ze klaagden niet. Ze lagen naast elkaar, onder een klamboe die zachtjes op en neer bewoog in de warme wind.

Op de avond voor vertrek liepen ze langs de rivier. De lucht was donkerpaars, en de geluiden van het regenwoud omringden hen als een vreemd ritueel.

“Ik ben bang,” gaf Rafael toe. “Niet voor de vlucht. Maar voor het niets. Voor het verdwijnen. En dat jij hier blijft.”

Elira pakte zijn hand. “Je verdwijnt niet. Je beweegt gewoon verder. En ik blijf in beweging met jou mee. In gedachten. In werk. In tijd.”

Hij stopte, draaide zich naar haar toe. “Zeg dat nog eens.”

“In werk. In tijd. In liefde.” Ze legde haar voorhoofd tegen het zijne. “Ik zal je stem bouwen in een atoom, als het moet. En jij zal het horen.”

De volgende ochtend was het stil. Geen groot drama. Geen huilen. Alleen een lange omhelzing en een paar woorden.

De ochtend van zijn vertrek viel als een schaduw over hun dagen samen. Rafael zou met de Noctua vertrekken — een slanke interstellaire kruiser ontworpen voor langeafstandsmissies. Zijn bestemming lag in het Gliese 581-stelsel, waar een onbemande satellietbasis, Celestis One, al jaren in een stabiele baan rond een roestrode planeet cirkelde. Het was een cruciaal knooppunt geworden voor onderzoek naar exotische mineralen en zeldzame isotopen die als brandstof konden dienen voor toekomstige sprongen door de ruimte.

De missie was meer dan symbolisch: ze was noodzakelijk voor het voortbestaan van de mensheid, voor nieuwe reizen voorbij de maan, voorbij Mars. Maar voor Elira was het vooral: verder weg van haar. Geen enkele formule, geen enkel gevoel kon de leegte beschrijven die zou ontstaan zodra de Noctua haar koers zette, recht de stilte in.

“Elira…”

“Sst. Alles is al gezegd.”

Ze stonden samen op het verlaten observatieplatform, ver weg van de drukte van de pers en het technische team. De Noctua rustte in de verte, als een reiger op het punt om op te stijgen. Een zachte wind streek langs hun kraag, vermengd met de geur van metaal en opgewarmd beton.

Elira klemde haar vingers even om zijn pols, alsof ze zijn huid wilde onthouden. “Je moet gaan,” zei ze, zonder dramatiek, zonder traan. Rafael knikte, maar bleef nog een seconde staan. “Als de zon ondergaat op Celestis One,” fluisterde hij, “denk dan dat ze ook net opkomt hier.”

Hij draaide zich om, liep traag weg. Geen omkijken. Geen zwaaien. Alleen hun schaduwen die zich uitrekten in tegenovergestelde richtingen, elk zijn eigen sterren achterna.

Ze hield zijn hand vast tot het laatste moment. Zijn vinger gleed weg uit de hare, traag als een vallende ster.

Toen ze hem zag opstijgen, hield ze haar adem in. De vlammen, de rook, de lucht die openscheurde. En daarna: stilte.

Ze keerde terug naar Madrid. De hemel boven de stad was niet meer dezelfde. Er kwamen berichten van botsingen in de atmosfeer, vallende brokstukken. Iets naderde. De aarde hield haar adem in.

Maar Elira werkte door. In haar hoofd zat nog altijd zijn stem. Ze wist: als ze haar werk afmaakte, zou het ooit, ergens, opnieuw klinken. Misschien op een andere plek. Misschien in een andere tijd.